Autor: Celina Piotrowicz

Opowiem wam historię, której jeszcze nie znacie,

mieszkam we wsi Krekole i wy w niej mieszkacie.

Koło domu mojego jest mała rzeka,

Płynie i krzyczy, na pomoc czeka.

Kiedyś bardziej była zadbana,

i przez wszystkich uwielbiana.

„Suszyca” tak ona się nazywa,

rzadko kto teraz nad nią przebywa.

Pomóc bardzo bym jej chciała,

by już więcej nie płakała.

Sama zrobić nic nie dam rady,

nie pomogą tu nawet opady.

Marzeniem jest moim by wszyscy sie zebrali,

i w końcu o piękną „Suszycę” zadbali.

Nie jest ona taka mała,

mocniej płynąć by wciąż chciała.

Ktoś ciągle rzuca do niej śmieci,

to zatruwa wszystkie dzieci.

Okropnie cały czas zarasta,

nie może swobodnie przepłynąć do miasta.

Do was kieruję prośby swoje,

spełnijmy proszę marzenia moje,

żeby „Suszyca” piękną znów była,

by cała wioska się nią chwaliła.

Autor: Nina Rybak

Wieś moja Krekole z wielu rzeczy słynie,

lecz najważniejszą jest fakt, że rzeczka przez nią płynie.

Płynie korytarzem przez gospody, pola,

wabi wciąż do siebie i o pomoc woła.

Kiedyś wciąż kochana, przez młodzież odwiedzana,

a teraz przez ludzi bardzo zaniedbana.

Traci wciąż swój urok bo nie ma pomocy,

„Suszyca” ciągle cierpi od rana do nocy.

Jest zanieczyszczona oraz zasuszona,

już nie ma tylu gości bo jest zachwaszczona.

Każdy z was to widzi lecz nie reaguje,

więc może tym wierszem ja was zmotywuję?

Słuchajcie moi mili wioska na tym traci,

bo „Suszyca” znika i nikt już jej piękna nigdy nie zobaczy.

 

Autor: Grażyna Przytuła

W Krekolach się rodzi i najpierw malutka

jak strumyk znienacka wypływa

by rozlać ramiona na chwilę równiutko

a potem je zebrać i pędem porywać.

Jak mgiełka rozchodzi się ponad doliną,

cichutko kieruje swe tory ku wiosce,

raz zwęża się, to znowu rozszerza na chwilę,

jak matka ogarnia to ręką matczyną

i głaszcze rośliny i kwiaty na łące.

Dopływa do wioski i chowa się skrycie,

w tych miejscach, gdzie ludzie swe mają zagrody,

by potem znów swoje pokazać oblicze,

upiększyć walory tutejszej przyrody.

Dwa mosty powstały by mogła brnąć dalej

przez wąwóz, tam gdzie są Mazury,

cieszy się, radośnie śpiewają jej fale

bo wie, że jest cudem natury.

Po drodze swą siostrę Łynę napotyka

łączą się by mogły razem kroczyć dalej,

pięknem swym cieszyć a szumem zachwycać

i naszego Morza rozweselić fale.

 

Autor: Daria STANKIEWICZ

Weszłam do wody
kryształowa przejrzysta
toń
zimna
sztyletem mnie przebiła
swojego ukojeniem
chłodem

zrozumiałam

ujrzałam coś
czego wcześniej
nie wiedziałam
jak próg
w twym domu
nad którym nogę
swoją
codziennie
unosisz

jest

zapatrzona
Grześ

w płytkie brzegi
horyzontu
ja
dalekowzroczna
ślepa
nagle

a ona

gdzie była najgłębsza
tam najciszej płynęła

mistrzyni życia